Schilderen, herdenkingsbijeenkomst, Port Alfred

Afgelopen week ben ik twee ochtenden naar de crèche geweest en heb ik drie ochtenden geholpen met het schilderen van een opvang voor baby’s in de township. Het schilderen was echt veel werk in de warme zon en is dan ook nog niet af. Eerst hebben we alle muren van de opvang en het huisje wat erbij staat blauw geverfd. Een hele klus. De opvang was gemaakt van golfplaten, wat het lastiger maakte om te schilderen, omdat je geen roller kon gebruiken. Daarnaast moest het nog versierd worden, zodat het er aantrekkelijk uit zag als opvang voor de kinderen. De vrouw van de crèche wilde heel graag dat er iets van een moeder met een baby op haar muur kwam te staan. Het moest niet te moeilijk zijn voor ons als amateurschilders. Het logo van moeder en baby wat uiteindelijk op de muur staat heb ik getekend en geschilderd, strak en eenvoudig, maar het laat meteen zien wat het is. Ik was er best trots op. Ook zijn we nog bezig met bloemen te schilderen om het vrolijk te maken. Het is leuk om iets goeds te doen voor een ander, zodat zij weer een vrolijke opvang hebben.

Daarnaast zijn we afgelopen week naar een herdenkingsbijeenkomst geweest van de overleden oma, van een jongen uit de township waarmee wij werken tijdens het project. Het was een heel avontuur, maar ook een stukje cultuur wat mooi is om meegemaakt te hebben. Het begon al met de voorbereidingen en de weg er naartoe, we hadden toch wel veel lol gehad. Het begon met de kleding die we aanmoesten. We moesten een bijna helemaal bedekt zijn, een lange rok, vest of jasje en zelfs ons hoofd moest bedekt zijn. De mensen daar in de township zijn erg gelovig, dus we wilden ons goed aanpassen. Mij zie je nooit in een rok lopen, dus moest ik een maxirok lenen van een huisgenootje. Voor mijn hoofd, ja.. daar deed ik dan maar een sjaal om. Het zag er toch wel heel grappig uit hoe we eruit zagen. De begeleidster van het huis zou met ons vieren meegaan en zou ons ophalen na het tien minuten gesprek op haar dochters school. Ze was te laat, dus gingen we zelf alvast met onze auto daarheen. In de auto waren we al aan t bedenken hoe het zou zijn. Allemaal vragen kwamen in ons op.. Zou echt iedereen hun hoofd bedekt hebben? Zouden we echt een halve koe op moeten gaan eten, omdat de jongen had verteld dat ze voor zo’n gelegenheid speciaal een koe slachten? Zal de oma in dat huis liggen of zullen we die te zien krijgen? En hoe werkt dat dan, want ze hebben hier vast geen koeling voor mensen die overleden zijn. Zal het druk zijn en wat doen ze bij zo’n bijeenkomst? Één ding konden we alvast bedenken en dat is dat het anders zou zijn dan in Nederland. Eenmaal in de township gingen we naar het huis van de jongen, hij had ons verteld dat het daar was en gelukkig wis ik hoe we bij zijn huis moesten komen. Er was niemand daar, dus hadden we in de straat gevraagd of iemand wist waar het wel was, maar niemand wist het ons te vertellen. Toen gingen we de begeleidster van het huis maar bellen. Ze was uiteindelijk onderweg naar de township en we hadden afgesproken om bij een school, een centraal punt, te wachten. Toen ze er was, wilden we aanrijden, deed de auto het niet. Toen zouden we helemaal te laat komen. Samantha, de begeleidster van ons huis, vroeg aan mannen van de township of ze ons konden helpen met die auto. Wij als blanken achter die auto, met onze rokken opgehesen, die auto staan te duwen. Het was echt een grappig plaatje om te zien, helaas hebben we er geen foto van. Iedereen stond ons dan ook uit te lachen hoe wij dat deden. Uiteindelijk werkte de auto weer en gingen we naar de plek waar Sam dacht dat het was. Dat was de verkeerde plek, maar twee plekken verder waren we eindelijk goed. Toen we de auto uitstapten was het heel druk en werden we verwelkomt door de jongen uit de township die wij kennen. Toen we binnen kwamen keken ze ons allemaal aan omdat we de enige blanken daar zijn. Andere mensen stonden voor ons als blanken op zodat wij konden zitten, dat vond ik wel vervelend, want dat hoefde eigenlijk helemaal niet van ons. Toen gingen ze allemaal preken met heel veel emotie, verhalen vertellen over die oma en veel zingen. Het was super warm met onze kledij. We kregen daarna nog ranja met een koekje. En daarna gingen alle mannen nog dansen en zingen. Het was allemaal in hun taal, we konden het niet verstaan, dus keken we maar hoe het allemaal ging. Het was een hele ervaring om een keer meegemaakt te hebben.

Afgelopen zaterdag en zondag zijn we twee daagjes naar Port Alfred geweest. Dit is een plaatsje aan de kust, iets meer richting het noordoosten. We sliepen in een game reserve in een soort boomhut. De eerste dag hebben we gekanood en daarna gebraaid, wat vlees op de barbecue en gezellig kletsen. Het eten wat we steeds hadden, zoals koekjes of fruit, moest in de auto blijven, want er konden daar ook apen rondlopen die het zouden pakken. In de boomhut was plek voor tien personen, er waren vijf stapelbedden. We hadden met z’n vieren dus genoeg ruimte in de primitieve boomhut. Net voordat we gingen slapen en ik al in mijn bed lag, zag iemand een grote spin in de badkamer. Dus ik moest gillen en ging snel mijn bed uit. En nee, het is niet een grote spin die je ook in Nederland tegen zou kunnen komen. Het was denk ik wel zo groot als een vogelspin. Gelukkig was Dennis erbij en heef die de spin vermoord met de wc-borstel. Heel gerust konden we niet slapen, nu we zo’n mega spin hadden gezien en wisten dat ze overal op konden duiken. En dat ze bij aankomst ook hadden gezegd dat er slangen of apen konden zitten. We hebben wel geslapen, maar niet zo lang. Maar het was ’s nachts niet koud in de buitenlucht, wat ik van te voren wel had gedacht. De volgende dag hebben we rustig ontbeten en zijn we daarna naar een boerenmarktje geweest. Ik dacht nog een souvenirtje te kopen, maar het afdingen lukte helaas niet. En ja, ze zeggen dat je op marktjes altijd moet afdingen. Daarna kwamen in het plaatsje daarna bij de grote ananas. Het was leuk om te zien en we hebben er een mooie fotosessie gemaakt. Ook kon je van binnenuit naar bovenklimmen en boven op de ananas staan. Toen was het lunchtijd en zijn we lekker gaan lunchen, hebben we nog een korte strandwandeling gemaakt en zijn we tenslotte naar huis gereden. Hier terug in PE hebben we onze spullen weer uitgepakt, zijn we nog uit eten geweest en hebben we natuurlijk onze foto’s uitgewisseld.

Vandaag is het hier een nationale vrije dag en zijn we dus allemaal vrij en hebben we een rustig dagje. Gisteren en vandaag komen er in totaal drie nieuwe mensen in het huis, allemaal maar voor een korte tijd. En aan het einde van deze week en maandag gaan er weer zeven mensen uit het huis vertrekken. Daarom gaan we vrijdag nog een keer braaien en op stap, geven ze zaterdag een afscheidsfeestje en gaan we zondag nog met z’n allen uit eten. Maar eerst morgen de start van het holiday program, op de basisschool in de township. Ben benieuwd en heb alweer zin in deze week. Veel liefs aan jullie allemaal vanuit Zuid-Afrika!